Aile Her Şeydir

Evet, çocukluklarımız arasında uçurumlar, devirlerimiz arasında... Ulaşılmaz yollar, erişilmez dağlar olduğu kesin ve zaman tarafından tescillidir artık.

Babalarımız anlatırdı çocukluklarını. Bize masallar diyarının puslu yaşam hikâyelerini anımsatırdı. Her şey bir yana yokluk, sefalet, kıtlık içinde geçen ama bir o kadar da gıptalı çocuklukları varmış ana babalarımızın.

Bizler ise genç, dinamik ışık saçan yeni bir devletin, cevval Cumhuriyet'in son dönemlerine şahitlik eden çocuklarıydık.

O devrin insanları, dedelerimiz, ninelerimizin hatıraları bizlere iyi gelirdi aynı zamanda da terbiye ederdi nefislerimizi. Ve başkaca sebepleri de vardı.

Her şeye kolayca ulaşılmazdı. Bırakın her evde olsun telefon, televizyon. Radyosu, elektriği olmayan mahalleler, köyler, evler vardı daha.

Aileler geçimlerini kıt kanaat sağlıyor, tabi ki orta direkten gariban kesimden bahsediyorum.

Oyunlar tasarruflu, oyuncaklar tek tük, yüksekçe bir yerden bakılsa bizim gibi yok denecek kadar az, zerre hükmündeydi.

Bizim nesil için potin, mintan, pantolonun yenisi, mücevher hükmündeydi.

Oyuncaklarımızı kendimiz yapardık çoğu zaman. Patlak topla tütün tarlasında taştan kaleler arasında maçlar yapar, bez bebekle, çamurdan kap kacaklarla oynanan evlilikler, saklambaçlar, birdirbirler, körebeler, isim şehirler, yüzük saklamacalar ve daha nice nicesi... Yazın serin Ege akşamları, kışın soba başı heyecanlarımızdı.

Alınan ya da hurdalıkta bulunan oyuncak, bisiklet ve dahası hazineydi bizler için. Uykularımız onlarla geçerdi, yeni alınan bayramlıklar gibi.

Yok, yoksul zamanların masum ve kısık sesli çocukları olmamızdan mı bilmem, en ufak sürpriz, ikram, karşılıklı ziyaret, hısım akraba, eş dost ziyaretleri pek mutlu ederdi bizleri.

Çocuklarımız;

Bizler, biz göremedik çocuklarımız mahrum kalmasın, boynu bükülmesin, kaşı eğilmesin diye ellerimizden geldiğince tam etmeye çalıştık onları. Doğru mu yaptık, yanlış mı orası tartışılır ve zamana bırakılır desem de...

Görüyorum ki, kendilerine çizdikleri sınırlar içinde bir dünyaları var. Oralara girmek ne mümkün, belirledikleri anlar, hudutlar girdap gibi onlardan başkasına yasaklı sanki.

Ve tatminkâr değiller biz gibi. Herkes sıradan onlar için. Analar, babalar bile.

Onlar için bir misyon, bir sürecin bir parçasıyız, biz ana babalar görevimiz biter, her şey sona erer onlar için. Sonrasında ha var ha yokuz. En üzücü olanı da bu galiba.

En son kitap fuarında yüz yüze tanışma fırsatı yakaladığım bir üstat sıkça değinir ailenin, annelerin, eşlerin hanım olanından. Okudukça anlarsınız, anlaşılır ki mühim olan geçmişe saygı, ahde vefa, her şey bir yana ana, baba, kardeş bir yana.

Her şeyi kazanır, kaybedersiniz ama sevdikleriniz, ailenizin telafisi, muadili yok maalesef. Anlayacaklar belki de. Ama muhtemel ki çok geç olacak.

Tamahkâr olmalı zamana ve devrin getirdikleri ile ihtiyaç duyulacak olanlara.

Ve tekrar ehemmiyetle, önemle, üzerinde dura dura, üzerine basa basa hatırlatmak isterim ki...

Biz insanoğlu HİÇ,

AİLE HERŞEYDİR...

Aşk ola